Emilië van Duijn, oud collega, bevoegd opsporingsambtenaar (boa) op het water

“Ik ben Emilië van Duijn, 47 jaar en ik woon in Noordwijk aan Zee. Deze maand werk ik precies 3 jaar voor de provincie als bevoegd opsporingsambtenaar (boa) op het water. Midden in de lockdown ben ik begonnen, iedereen moest thuiswerken maar dat gaat natuurlijk niet als je boa bent. De zwembaden waren gesloten, waardoor kinderen in de kanalen gingen zwemmen en er meer brugspringers waren, het was drukker op het water. Dat was soms lastig om te handhaven!”

Werken als boa

“In mijn werk staat het gastheerschap op de vaarwegen van de provincie centraal. Ik houd toezicht en kan handhaven, maar ik ga eerder het gesprek aan over iets dat niet mag dan dat ik iemand een boete geef. Als het nodig is, geef ik natuurlijk wel een officiële waarschuwing of maak ik proces-verbaal op. We halen objecten die de scheepvaart hinderen uit het water, doen ligplaatscontroles en gaan op een melding af of assisteren de politie bij een incident.

Het helpt dat ik 23 jaar bij de politie heb gewerkt. Surveillance, financiële recherche, aanpak van mensenhandel, ik heb daar zoveel verschillende dingen gedaan. Maar mijn huidige baan is zo mooi! Ik ga fluitend naar mijn werk en terug naar huis. Er is balans en rust in mijn leven. In het vaarseizoen, van april tot oktober, is het wel hard doorwerken. Aan het eind van de werkdag heb je nog de administratieve afhandeling en moet de boot schoongemaakt worden, dat hoort er allemaal bij.”

Lastige gebeurtenissen

“Het werk brengt soms trieste gebeurtenissen met zich mee. Een paar jaar geleden heeft op de Rijn bij Valkenburg een duwbak een roeiboot overvaren. De schipper is zelf in het water gesprongen om te helpen bij de reddingsactie. Uiteindelijk is hierbij iemand om het leven gekomen. Het is dan een hele drukte, de sloep moet worden geborgen en de politie doet onderzoek. Toen ik na het politieverhoor aan de schipper vroeg hoe het met hem ging, werd hij heel emotioneel. Niemand had hem dat nog gevraagd.”